KAYIP DÜŞLER VE DE NİRVANA

Telefonda Serkan'ı arayıp ''Abi, 5 Nisan Kurt Cobain'in ölüm yıl dönümü; dergiye Nirvana ile ilgili bir yazı koyalım'' dediğimde, Serkan dergiye Nirvana biyografisini koyabileceğimizi söyledi ama ben ''Olmaz ben daha farklı bir yazı yazarım'' dedim. Biyografi olamazdı çünkü Kurt bana belki rock'ı tanıtmamıştı ama o benim kahramanımdı ve onu sıradan bir biyografiyle anlatamazdım.

Sonra düşündüm biyografi yazmasam ne yazabilirdim?
''Smells Like Teen Sprit''in nasıl fırtınalar kopardığını mı? , grubun müthiş sahne performansını mı? , Lithium'u KC'in nasıl bir ruh haliyle yazdığını mı? Yoksa KC'nin ölümünü mü? Evet, belki bunları yazmam gerekirdi ama nasıl? Ben bunlardan hiçbirisini görmedim, yaşamadım ki; belki benden 6- 7 yaş büyük biri bunları rahatlıkla yazabilirdi ama ben KC öldüğünde bile 8 yaşında bir çocuktum. Bir an ne yapmam gerektiğini bilemedim, Nirvana konulu hummalı bir araştırma yapsam bile herkesin defalarca yazdığını ben bir kez daha yazacaktım o kadar! Elimden başka bir şey gelmezdi. Birden kendime sinirlendim ve küfretmeye başladım. Sonra fark ettim ki 94'ten bu yana hiç rockstar çıkmamıştı be... Çoğu grubun/müzisyenin sadece bir ya da iki albümü tutuyor sonra unutuluyordu. İşte tam burada yazı çıkmaza girdi; KC'ni anlatmalıydım (nasıl yapacaksam), yoksa 84+ kuşağının talihsizliğini mi?
Aslında son 10 yıla baktığımızda o kadar çok rockstar tükettik ki genç kuşak olarak, neredeyse popçuların her gün kendilerine bir pop ilah bulması kadar fazla...

İşte Cobain'i bu yeni jenerasyon rockstarlardan ayıran en önemli özellik ise para ve şöhreti istememek şöyle dursun bunlardan kurtulmak için her şeyi denemiş olmasıydı(ölüm dahi). Gerçi Kurt öldükten sonra bile aşırı ilgi ve şöhretten kurtulamadı. Aksine kendini vurması onu ulaşılmaz kıldı ve hayranlarının her geçen gün katlanarak artmasından başka bir işe yaramadı (Aslında bir işe yaradı; KC'nin kendini öldürmesini fırsat bilen çıkarcı plak şirketi bir konser albümü bastı ve bu en çok satan Nirvana albümü oldu.).
Neyse biz konuyu daha fazla dağıtmayalım...
Biz biliyoruz ki grup/müzisyenler yola çıkarken para kazanıp zengin olmak için çıkmıyor (ki öyle düşünenler de var zaten) ama para çuvalla gelmeye başlayınca deyim yerindeyse Amerikalı rapçiler gibi kuduruyorlar. Bu da iyi müziği haliyle etkiliyor ve sonra hazin son; kötü albüm ve unutulmuş...

Aslında her şey para için duruşundan ve müziğinden ödün vermekle başlıyor. İlk çıkarken muhtemelen küçük firmayla çalışıldığı için daha serbest oluyorsunuz. Sonralar ise büyük şirketlerde her istediğini yapamayınca, biraz işler değişiyor ve buna da ''artık aynı şeyleri yapmaktan sıkıldık, başka şeyler deniyoruz'' deniyor ve bu denemeler genellikle tutmuyor.

Nirvana böyle bir denemeye hiç girişmedi. Onlar zaten denenmemiş olanı denediler. Kendi müziklerini kendileri yarattılar ve belki de bir müzisyenin yapmak istediği tek şeyi yaptılar; müziklerinin geleceğini kendileri çizdiler. Bütün kaygılardan uzak... Ne sanatı toplum için ne de sanat için yaptılar, sadece içlerinden geleni yaptılar.

Peki diğerlerinin neyi eksikti? Ruhları yoktu belki gayet iyi müzisyenlerdi ama bu işe verecekleri bir ruhları yoktu, ruhları çoktan paraya satılmıştı...
Şu an Nirvana'yla ilgili bir tek soru var aklımda; ''Nirvana'yı efsaneleştiren ve ölümüyle o efsaneyi bambaşka bir boyuta taşıyan Kurt Cobain niye cennete gitmek için bu kadar acele etmişti?''

Kurt Cobain 'in anısına...